tag:blogger.com,1999:blog-5103271295873193698.post368588796496242323..comments2023-06-27T17:11:36.966+03:00Comments on Λέσχη ανάγνωσης ★ Διόνυσος: Γνώμη της λέσχης για "Η δεξιά τσέπη του ράσου"Εύα Μάστορηhttp://www.blogger.com/profile/14361645943889043958noreply@blogger.comBlogger1125tag:blogger.com,1999:blog-5103271295873193698.post-63531063955266721212010-02-07T10:25:11.058+02:002010-02-07T10:25:11.058+02:00Βιβλίο: «Η δεξιά τσέπη του ράσου» του Γιάννη Μακρι...Βιβλίο: «Η δεξιά τσέπη του ράσου» του Γιάννη Μακριδάκη.<br />(γεννήθηκε στη Χίο, το 1971, σπούδασε μαθηματικά, μένει στη Χίο).<br /><br />Τόπος του θέματος της μυθιστορίας το Μοναστήρι Μυρτιδιώτισσας, ιερά μονή<br />Μυρσινιδίου, κοντά στην κωμόπολη Βροντάδος - Χίος, απέναντι από τις<br />μκρασιατικές ακτές.<br /><br />Η μυθιστορία του Μακριδάκη συνοπτική μεν, αλλά συμπυκνωμένη σε νουβέλα,<br />θαρρώ πως έχει για κύριο θέμα τη μοναξιά του ανθρώπου όσο κι αν αυτή η<br />επιλογή του ασκητισμού ήταν ο στόχος της επιζήτησής του.<br /><br />Ο έρωτας είναι καταλύτης κάθε απαγόρευσης κοινωνικής, θρησκευτικής,<br />πολιτικής ή άλλων προσταγμάτων γι' αυτό με τόσο γλαφυρό στιλ ο συγγραφέας<br />προσπαθεί να απωθήσει ο ήρωάς του αυτό το σημάδι, το σατανικό όπως το<br />ονομάζει, του φιλιού στα χείλη ενός κοριτσιού που έκανε κάποτε την καρδιά<br />του να σκιρτήσει, και ίσως ποτέ δεν ξέχασε ούτε και ήθελε να ξεχάσει, γι'<br />αυτό έδωσε το όνομά της στην αγαπημένη του σκυλίτσα.<br /><br />Ο μοναχός ήρωάς μας, ο Βικέντιος, παιδί μπήκε στο μοναστήρι και παιδί<br />παρέμεινε, αν παρατηρήσει κανείς τον ενταφιασμό, που έκανε στην αγαπημένη<br />του σκυλίτσα, Σίσυ, θα δει ότι το τελετουργικό είναι ακριβώς όπως ένα παιδί<br />θάβει στον κήπο του το αγαπημένο του ζωάκι, το στολίζει με λουλούδια και στο<br />τελείωμα βάζει ένα σταυρό· στην προσωπική μου περίπτωση τα παιδιά μου<br />(5χρονα τότε) έθαψαν με πόνο το καναρινάκι τους κι έβαλαν από πάνω δυο<br />καλαμάκια σε σχήμα σταυρού.<br /><br />Ο χρόνος της απώλειας της αγαπημένης σκυλίτσας του καλόγερου συμπίπτει με<br />κείνη του θανάτου του αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου και εδώ βλέπουμε καθαρά ότι<br />ο δούλος αυτός του Θεού και της εκκλησίας δε θρηνεί και δεν τον αγγίζει<br />διόλου ο χαμός του αρχηγού της πίστης του, αλλά πονά και πενθεί την<br />τρυφερότητα, την πίστη, τη φιλία, την αφοσίωση, την υποστήριξη, την άδολη<br />αγάπη που έδωσε και πήρε από το ζώο αυτό. Εδώ λοιπόν, ας το επισημάνω,<br />αμαρτάνει μια και οι χαρές δεν ταιριάζουν στους καλόγερους γιατί πρέπει μόνο<br />να πονάνε και να 'ναι αφοσιωμένοι στο Θεό (σελ.117).<br /><br />Η κηδεία του Αρχιεπισκόπου, που συνάμα με τις καλογερικές εργασίες του<br />μοναστηριού, ακούει από το ραδιόφωνο, είναι μια σκιά και μάλιστα ένα άκουσμα<br />αδιάφορο μπρος στη λαχτάρα για συντροφιά, ένα ξόρκι έναντι της μοναξιάς, της<br />φιλίας, της υποστήριξης, της ανάσας του άλλου, γι' αυτό με νύχια και με<br />δόντια προσπαθεί να σώσει τα νεογέννητα σκυλάκια της αποθαμένης, στη λεχωνιά<br />απάνω, σκυλίτσας του. Έτσι η ζεστασιά πάνω στην κουβέρτα του κρεβατιού του<br />δεν φτάνει και τα δυο κουταβάκια πεθαίνουν και θάβονται κοντά στη μάνα τους.<br />Όμως το τρίτο θα σωθεί χωμένο στη δεξιά τσέπη του ράσου και πάντα με το χάδι<br />ενός χεριού και ενός σώματος που ανασαίνει και με το τικ τακ της καρδιάς<br />δίνει της ζωής το ρυθμό στο αγαπημένο ζωάκι και όχι του ολέθρου.<br /><br />Η νουβέλα είναι σημειολογική και πολύ γλαφυρά ο συγγραφέας μας θυμίζει το<br />πλήθος που οι περισσότεροι άκουγαν και γνώριζαν από τα ενημερωτικά μέσα,<br />αυτοί που δεν τον είχαν πλησιάσει ή αγγίξει ποτέ, που γνώριζαν καλά τη φωνή<br />του, ίσως και το έργο του, μακριά όμως από την ανάσα του, το χέρι βοηθείας<br />του, που ίσως κι αυτό ήταν για μερικούς, όχι όμως για το ποίμνιο που 'ταν<br />ταγμένος και εδώ ας μου επιτραπεί να θυμίσω ότι τα χρόνια της χούντας που'<br />μασταν στο γύψο και οι πρώτοι νεκροί, ζεστοί ακόμα, ήταν σπουδαστές και<br />αμούστακα παιδιά, εκείνος αδιαφορούσε, λέγοντας και υποτιμώντας μας ό,τι δεν<br />ήξερε γιατί σπούδαζε όταν εμείς ματώναμε.<br /><br />Τελειώνοντας χαίρομαι για την αδιαφορία του καλογερόπαπα, έναντι εκείνης του<br />αρχιεπισκόπου και έχουμε υποχρέωση να κάνουμε μνεία των πρώτων νεκρών της<br />χούντας που ήταν: Ελής, Μανδηλαράς, Καλαντζής, Ρίζος, Καλαβρού Τσαρουχάς,<br />Διομήδης, Παναγούλης, ο πεντάχρονος Μιχάλης Μυρογιάννης κ.α...... πολλοί.<br /><br />Ευγενία Μακαριάδη.Εύα Μάστορηhttps://www.blogger.com/profile/14361645943889043958noreply@blogger.com