Τετάρτη 5 Μαΐου 2010



Το βιβλίο έτυχε συλλογικής αποδοχής. Όλα τα μέλη της λέσχης παίνεσαν γενναιόδωρα τη γραφίδα του Γιάννη Καλπούζου. Η παράλληλη ιστορία δύο παιδικών φίλων, του Τούρκου Νετζίπ και του Έλληνα Λιόντο, καθώς μεγαλώνουν και αντρεύουν στην Άρτα του 1854, συγκλίνει ή αποκλίνει περιοδικά, κρατώντας αμείωτο το ενδιαφέρον μέχρι την τελευταία σελίδα. Ο συγγραφέας ανέθεσε στους δυο κεντρικούς χαρακτήρες του την αφήγηση, η οποία αλληλοσυμπληρώνεται και μάλιστα είναι αυτή που έγινε αφορμή για μια ζωηρή συζήτηση, καθώς η κοινή διαπίστωση ότι οι δυο αφηγήσεις δε διαφέρουν ως προς το ύφος έφερε μια διάσταση απόψεων. Οπωσδήποτε θα θέλαμε να είχαμε μια τοποθέτηση του ίδιου του συγγραφέα πάνω σε αυτό.

Επόμενο βιβλίο προς συζήτηση είναι το "Ημερολόγιο των τεσσάρων εποχών" της Μαριάννε Φρέντρικσον, στις 9 Ιουνίου, 5:30 μ.μ.

2 σχόλια:

kalpuzos είπε...

Έρχομαι πρώτα απ’ όλα να σας ευχαριστήσω για την τιμή που μου κάνατε να διαβάσετε και να συζητήσετε στη λέσχη σας το «Ιμαρέτ», καθώς και για τα επαινετικά σχόλια που αναφέρετε ότι έγιναν. Με χαρά μου φυσικά θα παρευρισκόμουν στην συζήτηση, αν και πιθανότατα έγινε πιο ελεύθερος και πιο δημιουργικός διάλογος χωρίς την παρουσία μου. Εκ του μακρόθεν λοιπόν και μιας και ζητήσατε να τοποθετηθώ σε ένα από τα θέματα τα οποία προέκυψαν κατά τη συζήτηση σας, ανταποκρίνομαι όσο πιο περιεκτικά γίνεται.
Η επιλογή του ύφους και της γλώσσας των δύο ηρώων έχει να κάνει κατά πρώτον με το χρόνο των αφηγήσεων τους οι οποίες γίνονται προς τα εγγόνια τους πολλά χρόνια αργότερα (αφήνεται να εννοηθεί όταν φεύγει ο Νετζίπ από την Άρτα, αλλά και σε άλλα σημεία του βιβλίου), στα οποία ο Νετζίπ δίχως άλλο θα μιλούσε στα τουρκικά. Το γεγονός αυτό καθόρισε και την αφήγηση του Λιόντου με αποτέλεσμα και οι δυο τους να μιλάνε μέσα από τον συγγραφέα, διατηρώντας όμως επί της ουσίας τη δική του ματιά ο καθένας. Βέβαια συντέλεσε και το γεγονός ότι αποκτούν κοινή παιδεία κι ότι ήθελα να καταδείξω και ως προς αυτό το σημείο τα κοινά χαρακτηριστικά τους σε συνάφεια με τα μηνύματα του βιβλίου. Επιπλέον στην απόφαση μου μέτρησε η σκέψη ότι δεν θα πρόσφερε κάτι ιδιαίτερο στο κείμενο η κατασκευή δυο λογοτεχνικών γλωσσών, μόνο και μόνο για να ξεχωρίζουν από ήρωα σε ήρωα. Και μιλώ περί λογοτεχνικής κατασκευής, γιατί, αν χρησιμοποιούσα τη ντοπιολαλιά της εποχής θα αναγκαζόταν ο αναγνώστης να ανατρέχει σε κάθε φράση δυο και τρεις φορές στο γλωσσάρι. Για όλους τους παραπάνω λόγους και προς χάριν της απόλαυσης της ανάγνωσης και της ευχερέστερης εστίασης της προσοχής του αναγνώστη στην ουσία όσων πραγματεύεται το «Ιμαρέτ» επέλεξα τη συγκεκριμένη γλώσσα και ύφος για τους δύο ήρωες, αν και υπάρχουν επιμέρους διαφοροποιήσεις, όπως για παράδειγμα ότι ο Νετζίπ ποτέ δεν λέει «Τούρκοι» αλλά «μουσουλμάνοι» σε αντίθεση με τον Λιόντο.
Πέραν αυτών κάθε λογοτεχνικό κείμενο αποτελεί ξεχωριστή πρόταση με τη δική του οπτική, σημειολογία, αισθητική και εκφραστική ανάπτυξη, ενώ παράλληλα ο αναγνώστης δεν παύει να έχει τη δική του πρόσληψη και κριτική ματιά απέναντι του.
Με τιμή
Γιάννης Καλπούζος

Εύα Μάστορη είπε...

Χαιρόμαστε ιδιαίτερα που ο Γιάννης Καλπούζος μπήκε στον κόπο να τοποθετηθεί έστω και εκ του μακρόθεν σε ένα από τα θέματα που συζητήσαμε. Και χαιρόμαστε διπλά, διότι διαπιστώσαμε ότι οι απόψεις του ήταν ίδιες με αυτές που "έπεσαν στο τραπέζι μας"! (το σύστημα εμφάνισε ΤΩΡΑ το σχόλιό του!!! γι' αυτό και το καθυστερημένο τούτο αντι-σχόλιο από μέρους μας)