Τέλος του βιβλίου

Τέλειωσα το βιβλίο. Η Ιουστίνη Νοταρά (η αφηγήτρια) με κέρδισε από την αρχή μέχρι το τέλος. Με παραμύθιασε και με έκανε να χαμογελάσω με πικρές αλήθειες διαχρονικές ή με την "αντουανετίστικη" αρκετές φορές νοοτροπία της. Το ότι ο Ιάκωβος δεν κατάλαβε αμέσως τον αναγραμματισμό που του είπε ο πατέρας του είναι ένα σημείο αδύνατο στην πλοκή. Επίσης θα προτιμούσα να μην υπήρχε το μικρό κεφάλαιο ΕΠΙΛΟΓΟΣ. Νομίζω ότι αποδυναμώνει την ιστορία και κυρίως το χαρακτήρα του Ιάκωβου. Μα περίμενε 21 ολόκληρα χρόνια για να αποφασίσει να σκοτώσει το "κτήνος";