Όταν πρότεινα το βιβλίο στη λέσχη, κάποιος είπε "Μα είναι ένα βιβλίο που δεν το τέλειωσε ο συγγραφέας του". "Μα κανένα βιβλίο δεν έχει τέλος" ανταπάντησα, μια και όλες οι ιστορίες στα βιβλία έχουν μια υποθετική συνέχεια. Όμως, φυσικά, η (έστω κι αδύναμη) ένσταση δεν αφορούσε στο ότι το βιβλίο δεν έχει το "τέλος" που δίνει ο συγγραφέας στο πόνημά του αλλά στο ότι δεν είχε το "ΟΚ" για την ολοκλήρωσή του, το οποίο έκανε διπλά ενδιαφέρον το βιβλίο προς συζήτηση. Και, τουλάχιστον μέχρι τούτη τη σελίδα όπου βρίσκομαι (492) βλέπω πως είχα δίκιο στην πρόβλεψή μου.Ως συγγραφέας, θαυμάζω το γεγονός ότι αυτό το βιβλίο είναι γραμμένο "πρίμα βίστα" και ζηλεύω αφάνταστα την ευκολία γραφής του Καραγάτση.
Β.Μ.
1 σχόλιο:
Το "10".
έχω κάποια χρόνια που το διάβασα. ΄Εχω διαβάσει πολλά του Καραγάτση, είναι από τους αγαπημένους μου συγγραφείς. Συμφωνώ μ' αυτά που γράφεις. Για το "10" μπορείς πολλά να πεις και να γράψεις, ακόμα και να φανταστείς ιστορίες και να συμπληρώσεις αυτά που άφησε ατέλειωτα λόγω θανάτου. οι δυο τελευταίες λέξεις που έγραψε πριν πεθάνει σε ηλικία 52 χρονώ (το 1960), είναι "ας γελάσω", τόσο σαρκαστικό, τόσο πκκρό, τόσο σατιρικό όσο και τα μυθιστορήματά του. Στο "10" απαθανατίζει τον Πειραιά τη δεκαετία του '50, Άνθρωποι της γειτονιάς, φτωχοί, μεροκαματιάρηδες, τεμπέληδες, εργατικοί, πονηροί, θρησκόληπτοι, μπεκιάρηδες, οικογενειάρχες, πόρνες.. ένα συνονθύλευμα ανθρώπων εγκλωβισμένων σε δωμάτια με κοινούς καμπινέδες και νιπτήρες, ενός παλιού εργοστασίου, που το διαμόρφωσε έτσι ο ιδιοκτήτης (κος Καλογεράς), για να το νοικιάζει φτηνά μεν για τη φτωχολογιά, αρκετά όμως για τον ίδιο να ζει πλούσια. Ο κάθε ένοικος έχει τη δική του ιστορία, πολλές φορές γνωστή σε όλους μια και ο χώρος είναι διάτρητος και όχι ιδιωτικός σαν μια κοινωνία διάφανη, σαν μια κοινωνία του ''μεγάλου αδελφού'' ως η δική μας σήμερα θα 'λεγα.-
Δημοσίευση σχολίου