Γνώμη της λέσχης για το βιβλίο "Τι είδε η γυναίκα του Λωτ"

Σκοτεινό έργο κι απαισιόδοξο κατά γενική ομολογία. Η πλειοψηφία μας δεν το διαβάσαμε με ευχαρίστηση. Και αυτό το χρεώσαμε στη συγγραφέα. Θεωρήσαμε ότι έπρεπε να μας το "σερβίρει" διαφορετικά. Η δομή της αφήγησης, μέσα κυρίως από επιστολές, ήταν ενδιαφέρουσα, αλλά οι επιστολές αυτές, αν και υποτίθεται ότι γράφτηκαν από διαφορετικά πρόσωπα, μάς φάνηκαν να τις έχει γράψει όλες το ίδιο πρόσωπο. Θα μπορούσε κανείς να πει ότι αυτό ήταν κάτι που το έκανε συνειδητά η συγγραφέας προκειμένου να δείξει την αλλοτρίωση της προσωπικότητας των συγκεκριμένων προσώπων, όμως η λύση του επιστολόλεξου (και εύρημα του βιβλίου) στηριζόταν, υποτίθεται, στη χαρακτηριστική και ιδιαίτερη γραφή της κάθε επιστολής. Από την άλλη, ο τρόπος που λύνεται το επιστολόλεξο δε δίνεται με σαφήνεια, αλλά μπορεί κι αυτό να έγινε εσκεμμένα από τη συγγραφέα.
Σε γενικές γραμμές συμμεριστήκαμε τους περιβαλλοντολογικούς και κοινωνικοπολιτικούς προβληματισμούς που προβάλλονται αλληγορικά στο βιβλίο, αλλά οι χαρακτήρες και οι καταστάσεις δε μας έπεισαν. Όσον αφορά δε την ανατροπή που σημειώνεται στην υπόθεση στο τέλος, άλλοι θεώρησαν ότι μάλλον περιέπλεξε την ήδη περιπλεγμένη υπόθεση και άλλοι ότι την αναίρεσε.

Επόμενη συνάντηση της λέσχης μας: Πέμπτη, 7 Ιανουαρίου 2009, ώρα 5:30
Βιβλίο προς συζήτηση: "Το σπίτι των επιθυμιών" της Σίλια Ρις, εκδόσεις ΠΑΤΑΚΗ


Ο/Η Ευγενία (Τζένη) Μακαριάδη. είπε...

Βιβλίο: «Τι είδε η γυναίκα του Λωτ» της Ιωάννας Μπουραζοπούλου.

Υπερχείλιση σήμερα, ως η βιβλική καταστροφή στα Σόδομα και Γόμορα∙ και ξάφνου αλλάζουν τα γεωγραφικά όρια τριών Ηπείρων, όπως το Παρίσι που γίνεται παραθαλάσσιο.

Στο ίδιο σημείο της βιβλικής καταστροφής στις όχθες της Νεκράς Θάλασσας αναβλύζει ένα παράξενο αλάτι σε ροζ χρώμα, εμπόρευμα πανάκριβο και κυρίαρχο της αγοράς.

Μια μυθιστορία αλληγορική, ατμόσφαιρα «Οργουελική», ένας λαβύρινθος ατομικής και συλλογικής σκέψης επιζητεί διέξοδο.

Αλληγορικό παραμύθι με έντονα στοιχεία θρησκευτικά, κοινωνικά, πολιτικά. Θρίλερ μέσα σε αλήθειες και ψέματα με αγωνία για το παρακάτω. Μυθιστόρημα με ανατρο-πές που τρέχεις και συ μαζί να ανασάνεις από το αλάτι που σε καίει, γιατί η αποικία που ζεις είναι εργοστάσιο παραγωγής του. Τα σύνορα είναι κλειστά, η ατμόσφαιρα αποπνικτική. Κανένα έναυσμα αναδημιουργίας παρά μόνο οι θολές φιγούρες ανθρω-πομηχανών που λειτουργούν ακατάπαυστα για το κερδοφόρο προϊόν, που επωφελούνται οι αποικιστές.

Η αντίσταση σε κατάσταση αδραναποίησης, τα ώτα του Μ. Αδελφού σπαρμένα παντού, ιδιωτικός χώρος δεν υπάρχει. Υπάρχει όμως ο νους και μέσα από ένα φαινομενικά παιχνίδι «το επιστολόλεξο», στέλνει σήματα επικοινωνίας στην πραγμα-τικότητα και δείχνει την έξοδο στο τούνελ της σκλαβιάς.


(Μου άρεσε η επινόηση του αλατιού η πρωτοτυπία του Θέματος και η αναφορά στη Νεκρά Θάλασσα, η στάθμη της οποίας συρρικνώνεται επικίνδυνα εδώ και 25 χρόνια εξ αιτίας οικολογικής καταστροφής).