4+1 ερωτήσεις στο Χρίστο Χωμενίδη για το βιβλίο του "Λόγια φτερά", εκδόσεις Πατάκης

1.Ποια ήταν η αφορμή που γράψατε το βιβλίο "Λόγια φτερά";

Η υπαρξιακή μου ανησυχία σχετικά με το νόημα της αφήγησης. Για τούτο και επέλεξα ως κεντρικό ήρωα τον αρχετυπικό αφηγητή. Τον πρώτο αοιδό που αναπτύσσει συνείδηση της καλλιτεχνικής του μοναδικότητας. 

 

2.Ποιος από τους χαρακτήρες του βιβλίου σας έχει κάτι από εσάς;

Όλοι οι χαρακτήρες ενός μυθιστορήματος διαθέτουν γνωρίσματα του συγγραφέα του. Όπως και των ανθρώπων που έχει εκείνος συναναστραφεί ή και απλώς παρατηρήσει. Ετούτο δεν σημαίνει πως δεν (πρέπει να) είναι αυθύπαρκτοι και αυτόνομοι. Η κλασσική φράση του Φλωμπέρ  «η Μαντάμ Μποβαρύ είμαι εγώ» ισχύει αλλά δεν έχει και τόση σημασία, αφού εμείς –ως αναγνώστες- περισσότερο ενδιαφερόμαστε για την Έμμα Μποβαρύ παρά για τον δημιουργό της… Αρκεί να δει κάποιος μια φωτογραφία μου για να αντιληφθεί ότι ο κοντινότερος (εξωτερικά τουλάχιστον) ήρωας σε μένα από τα «Λόγια-Φτερά» είναι ο Τήνελλος ή Χείλων.

3.Με ποια φράση/πρόταση θα δίνατε μια “ταμπέλα” στο βιβλίο σας;

«…Οι άνθρωποι –δώσε βάση, εγγονέ μου!- οι άνθρωποι έχουν την τάση να συμπεριφέρονται όπως τα υγρά: Σε όποιο δοχείο να τους βάλεις, αυτό το σχήμα παίρνουν. Εάν δηλαδή έπιανα εγώ δουλειά σε κάποιο εργαστήρι, αργά ή γρήγορα όχι απλώς θα προσαρμοζόμουν μα θα συνήθιζα κιόλας να αρκούμαι στις μικροχαρές και στους μικροκαημούς της καθημερινότητας. Θα φούσκωνα από περηφάνεια όποτε επαινούσαν τις προόδους μου στη χειροτεχνία και θα κοκκίνιζα από θυμό όποτε με αδικούσαν, θα σύναπτα φιλίες με μερικούς από τους συναδέλφους μου –άλλους θα τους αντιπαθούσα- θα άρχιζα πιθανόν με τον καιρό να ορέγομαι τη στρουμπουλούλα θυγατέρα του αφεντικού και να λογαριάζω πώς να την κερδίσω, μαζί βεβαίως με την προίκα της… Κοντολογίς θα καταντούσα ένας ακόμα από τις μυριάδες των θνητών που απλώς γεννιούνται, γεννούν και πεθαίνουν… Ενώ εγώ ήμουν καμωμένος για άλλα.

Το πίστευα αυτό ακράδαντα – τα βάσανα που με έβρισκαν αντί να κάμπτουν, ενίσχυαν τη σιγουριά μου. Μπορεί να μην διέθετα ξεκάθαρα σχέδια σχετικά με το μέλλον ούτε καν συγκεκριμένα όνειρα (και τη λύρα ακόμα του Αναβάτη την κουβαλούσα πιότερο σαν φυλακτό μαζί μου δίχως να έχω –από τη Μίλητο κι εξής- αγγίξει τις χορδές της) δεν αμφέβαλλα όμως στιγμή πως κάπου υπήρχε χαραγμένο, ειδικά για μένα, ένα μεγάλο φωτεινό μονοπάτι. Εωσότου να το ανακάλυπτα λοιπόν και να το ακολουθούσα, κάλλιο σαν το χυμένο λάδι να κυλούσα ελεύθερα στον πάτο της κατσαρόλας, στη ζητιανούπολη, παρά να κλεινόμουν σ’ένα ασφαλές πλην μίζερο φιαλίδιο και να έχανα ανεπαισθήτως όλη μου τη νοστιμιά…»

4.Τι θα θέλατε ο αναγνώστης σας να εκτιμήσει περισσότερο στο βιβλίο σας;

Τη συγγραφική μου ορμή. Την ικανότητα –εάν την έχω- να «ξεγυμνώνω» τους ήρωές μου χωρίς να τους απομυθοποιώ. Την ακρίβεια με την οποίαν περιγράφω έναν εν πολλοίς φανταστικό κόσμο. Την αγάπη μου για την ελληνική γλώσσα, την οποίαν θεωρώ ενιαία και αδιάσπαστη  από τα χρόνια του Ομήρου έως σήμερα.

5.Ποια ήταν η κυριότερη πηγή πληροφοριών για τη συγγραφή του βιβλίου σας "Λόγια φτερά";

Μελέτησα πολύ πριν αρχίσω να γράφω τα «Λόγια-Φτερά». Εάν όμως δεν είχα την αμέριστη βοήθεια της κυρίας Εριφύλης Μαρωνίτη, δεν θα μπορούσα να βάλω τις πληροφορίες που αντλούσα από τις πηγές σε τάξη. 

Χρίστος Χωμενίδης 

Γεννήθηκε στην Αθήνα τον Αύγουστο του 1966. Αποφοίτησε από την Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών το 1990 και συνέχισε τις σπουδές του στα Νομικά στην Ρωσία και στην Επικοινωνιολογία στην Αγγλία. Το πρώτο του διήγημα δημοσιεύθηκε το 1988 στην ελληνική έκδοση του περιοδικού Playboy. Το 1993 εξέδωσε το πρώτο του μυθιστόρημα με τίτλο Το σοφό παιδί. Το συγκεκριμένο βιβλίο έγινε δεκτό με διθυραμβικές κριτικές. Ακολούθησαν άλλα τέσσερα μυθιστορήματα και δύο συλλογές διηγημάτων.
Ως πεζογράφος ο Χωμενίδης είναι γνήσιος εκφραστής της γενιάς του. Τα θέματά του είναι η Αθήνα κσι η Ελλάδα της Μεταπολίτευσης, οι νεόπλουτοι και οι απατεώνες. Στα μυθιστορήματά του κυριαρχεί το ανατρεπτικό χιούμορ, η αμφισβήτηση και η ειρωνεία.
Είναι μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της Ελληνικής Εθνικής Επιτροπής για την UNESCO. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Μιλάει Αγγλικά και Ρωσικά.

Μυθιστορήματα

• Το σοφό παιδί (εκδ. Εστία, 1993)
• Το ύψος των περιστάσεων (εκδ. Εστία, 1995)
• H φωνή (εκδ. Εστία, 1998)
• Υπερσυντέλικος (εκδ. Εστία, 2003)
• Το σπίτι και το κελλί (εκδ. Πατάκη, 2005)
  
• Λόγια-Φτερά (εκδ. Πατάκη, 2009)

Συλλογές διηγημάτων

• Δεν θα σου κάνω το χατίρι (εκδ. Εστία, 1997)
• Δεύτερη ζωή (εκδ. Εστία, 2000)
• Στη Δευτέρα Παρουσία ας μας βάλουν απουσία (εκδ. Πατάκης, 2010) 

Βούλα Μάστορη (συντονίστρια της λέσχης)