Ακολουθεί κείμενο για το "Σκοτεινές επιγραφές" του Αλέξη Πανσέληνου, το βιβλίο που συζητήθηκε στις 22 Ιανουαρίου 2013:
Σπάνια μου συμβαίνει να μην χορταίνω ένα χορταστικό μυθιστόρημα και να θέλω να
το ξαναδιαβάσω (και θα το κάνω οπωσδήποτε), γιατί όχι απλά μου άρεσε αλλά γιατί
το αξίζει.
Εμπειροτέχνης ο συγγραφέας, στη δομή του έργου, δεν αφήνει μήτε πλιθιά, μήτε λιθαράκι να ξεφύγει∙ και εκεί που γνωρίζεσαι με τον βασικό ήρωα του έργου σε ξαφνιάζει η παρουσία κάποιων στοιχείων, αν θέλετε, που νομίζεις ασυνταίριαστα με την υπόθεση όπως: ένα σπίτι (γιατί τα σπίτια διατηρούν κάτι από την ύπαρξη όσων έφυγαν, σαν σκιές στις γωνίες των τοίχων), ένα κοτσύφι, μια αθηναϊκή γειτονιά, ένα ποτάμι, ένα νησί, μια γειτονική χώρα και πλήθος προσώπων... όμως τους ανταμώνεις στο ταξίδι της ανάγνωσης ξανά και ξανά και το καθένα με το χαρακτήρα του, με το ιστορικό του, κι όλα μαζί αλληλένδετα στον καθορισμό τους.
Ένα βουβό κλάμα (οι άντρες δεν κλαίνε), ένα σπάραγμα ψυχής του ηλικιωμένου Γιάννη για την απώλεια της αγαπημένης του γυναίκας, της Χλόης. Τα δικά της πράγματα στην ντουλάπα: τα αντικείμενα θρηνούν πιο πικρά από τους ανθρώπους.
Η αφόρητη μοναξιά των γερατειών. Ο τρόμος του θανάτου. Οι μακροχρόνιες φιλίες με εγωκεντρικές και ζηλότυπες αντιλήψεις. Ο έρωτας που δεσπόζει παντού και κλείνει το μάτι στον πανδαμάτορα χρόνο που ρυτιδώνει ανελέητα νεότητες και λυγεράδες.
Ένα ραντεβού του ήρωά μας στο επέκεινα που επιβάλλει στον εαυτό του να ‘ναι συνεπής. Μια παράξενη επιγραφή, με αριθμούς και γράμματα, σ’ έναν τοίχο άτσαλα γραμμένη με ταβανόβουρτσα. Άραγε τι σημαίνει; Γιατί τον μαγνητίζει, γιατί τον περισφίγγει η ακατανόητη επιγραφή λες και γράφτηκε γι αυτόν και ψάχνει μανιωδώς την ερμηνεία της; Αυτά τα αλλόκοτα στοιχεία είναι σαν κλειδιά στο προμάντεμα μιας παρτίδας σκάκι πάνω στη ζωή που τελειώνει με.. ήττα..
Τρεις ηλικιωμένοι, πλέον, φίλοι από τα φοιτητικά τους χρόνια ο Γιάννης, ο Στάθης, ο Πίπης, με λάθη και πάθη, όπως και στα εικοσάχρονά τους, με ανταγωνισμούς, παραγκωνισμούς και μια λυσσαλέα ροπή σε εξωσυζυγικά καπρίτσια που τους απομακρύνουν κατά καιρούς∙ και κατά καιρούς ξαναβρίσκονται... ξαναβρίσκονται σε ατραπούς μοναξιάς, σε ατραπούς μνήμης από τα παιδικάτα τους όπου ξαναζωντανεύουν οι οικογενειακές διαδρομές, οι χωρισμοί γονιών, το άγχος των παιδιών, τα χίλια μύρια ελαττώματα, που κάπου (ίσως) θα βρει ο αναγνώστης τα δικά του ή των τριγύρω του.
Με τι και πώς γεμίζει ο χρόνος χωρίς παρηγοριά, αφού και η δημιουργία σε βάζει σε μια τροχιά από όπου δεν μπορείς να ξεφύγεις όποτε θελήσεις. Και είναι τόσο μάταιη!
Είναι έτοιμος και συνεπής ο ήρωάς μας στο ραντεβού μαζί της, οι θλιμμένες ματιές στο σπίτι, στον κήπο, στο ευτυχισμένο κοτσύφι που ερωτοτροπεί αενάως, άραγε ποιος θα του βάζει νερό στα πήλινα μπολάκια; Άραγε ποιος θα φροντίζει τις γάτες; Μα η φωνή της δεν έπαψε να ηχεί γελώντας κοριτσίστικα στ’ αυτιά του και ο παρηγορητικός της λόγος να τον συνεφέρνει...
Τώρα όμως έτοιμος και συνεπής για το ραντεβού κι ας είναι ο δρόμος εφιαλτικός μέχρι να φτάσει στο τέρμα του. κι ας είναι μονόδρομος με την ονομασία 07ΑsEFO, όπως ακριβώς το μήνυμα του τοίχου που έψαχνε τόσο καιρό να το ερμηνεύσει... τώρα ξέρει, τώρα βρήκε τη λύση... τώρα που τον περιμένει ο ανάλγητος κανίβαλος..
Όμως εκείνος ακούει μόνο εκείνη, γιατί του το’ χε υποσχεθεί : Μα και εκεί θα σε περιμένω.. Θα περιμένω στην ξύλινη ξώπορτα του κήπου, κοιτώντας σε να παίρνεις τη στροφή στον χωματόδρομο, κάτω από το σπίτι, καθώς θα επιστρέφεις από την παραλία με τα αρμυρίκια και τον βράχο που μοιάζει με λιοντάρι καθισμένο... Σε περιμένω παντού.
Όμως ο ήρωάς μας τρέμει γιατί άραγε; ....σ’ όλη τη ζωή του διαρκώς της υποσχόταν κι όλο την ξεγελούσε, τώρα τρέμει, τώρα που έπεσε το φως πάνω του τρέμει, τρέμει μήπως για μια φορά, για μια μοναδική φορά, την τελευταία ετούτη, την πιο κρίσιμη φορά η Χλόη να του ‘πε ψέματα.-
Ευγενία (Τζένη) Μακαριάδη
(μέλος της λέσχης ανάγνωσης Διόνυσος)
Εμπειροτέχνης ο συγγραφέας, στη δομή του έργου, δεν αφήνει μήτε πλιθιά, μήτε λιθαράκι να ξεφύγει∙ και εκεί που γνωρίζεσαι με τον βασικό ήρωα του έργου σε ξαφνιάζει η παρουσία κάποιων στοιχείων, αν θέλετε, που νομίζεις ασυνταίριαστα με την υπόθεση όπως: ένα σπίτι (γιατί τα σπίτια διατηρούν κάτι από την ύπαρξη όσων έφυγαν, σαν σκιές στις γωνίες των τοίχων), ένα κοτσύφι, μια αθηναϊκή γειτονιά, ένα ποτάμι, ένα νησί, μια γειτονική χώρα και πλήθος προσώπων... όμως τους ανταμώνεις στο ταξίδι της ανάγνωσης ξανά και ξανά και το καθένα με το χαρακτήρα του, με το ιστορικό του, κι όλα μαζί αλληλένδετα στον καθορισμό τους.
Ένα βουβό κλάμα (οι άντρες δεν κλαίνε), ένα σπάραγμα ψυχής του ηλικιωμένου Γιάννη για την απώλεια της αγαπημένης του γυναίκας, της Χλόης. Τα δικά της πράγματα στην ντουλάπα: τα αντικείμενα θρηνούν πιο πικρά από τους ανθρώπους.
Η αφόρητη μοναξιά των γερατειών. Ο τρόμος του θανάτου. Οι μακροχρόνιες φιλίες με εγωκεντρικές και ζηλότυπες αντιλήψεις. Ο έρωτας που δεσπόζει παντού και κλείνει το μάτι στον πανδαμάτορα χρόνο που ρυτιδώνει ανελέητα νεότητες και λυγεράδες.
Ένα ραντεβού του ήρωά μας στο επέκεινα που επιβάλλει στον εαυτό του να ‘ναι συνεπής. Μια παράξενη επιγραφή, με αριθμούς και γράμματα, σ’ έναν τοίχο άτσαλα γραμμένη με ταβανόβουρτσα. Άραγε τι σημαίνει; Γιατί τον μαγνητίζει, γιατί τον περισφίγγει η ακατανόητη επιγραφή λες και γράφτηκε γι αυτόν και ψάχνει μανιωδώς την ερμηνεία της; Αυτά τα αλλόκοτα στοιχεία είναι σαν κλειδιά στο προμάντεμα μιας παρτίδας σκάκι πάνω στη ζωή που τελειώνει με.. ήττα..
Τρεις ηλικιωμένοι, πλέον, φίλοι από τα φοιτητικά τους χρόνια ο Γιάννης, ο Στάθης, ο Πίπης, με λάθη και πάθη, όπως και στα εικοσάχρονά τους, με ανταγωνισμούς, παραγκωνισμούς και μια λυσσαλέα ροπή σε εξωσυζυγικά καπρίτσια που τους απομακρύνουν κατά καιρούς∙ και κατά καιρούς ξαναβρίσκονται... ξαναβρίσκονται σε ατραπούς μοναξιάς, σε ατραπούς μνήμης από τα παιδικάτα τους όπου ξαναζωντανεύουν οι οικογενειακές διαδρομές, οι χωρισμοί γονιών, το άγχος των παιδιών, τα χίλια μύρια ελαττώματα, που κάπου (ίσως) θα βρει ο αναγνώστης τα δικά του ή των τριγύρω του.
Με τι και πώς γεμίζει ο χρόνος χωρίς παρηγοριά, αφού και η δημιουργία σε βάζει σε μια τροχιά από όπου δεν μπορείς να ξεφύγεις όποτε θελήσεις. Και είναι τόσο μάταιη!
Είναι έτοιμος και συνεπής ο ήρωάς μας στο ραντεβού μαζί της, οι θλιμμένες ματιές στο σπίτι, στον κήπο, στο ευτυχισμένο κοτσύφι που ερωτοτροπεί αενάως, άραγε ποιος θα του βάζει νερό στα πήλινα μπολάκια; Άραγε ποιος θα φροντίζει τις γάτες; Μα η φωνή της δεν έπαψε να ηχεί γελώντας κοριτσίστικα στ’ αυτιά του και ο παρηγορητικός της λόγος να τον συνεφέρνει...
Τώρα όμως έτοιμος και συνεπής για το ραντεβού κι ας είναι ο δρόμος εφιαλτικός μέχρι να φτάσει στο τέρμα του. κι ας είναι μονόδρομος με την ονομασία 07ΑsEFO, όπως ακριβώς το μήνυμα του τοίχου που έψαχνε τόσο καιρό να το ερμηνεύσει... τώρα ξέρει, τώρα βρήκε τη λύση... τώρα που τον περιμένει ο ανάλγητος κανίβαλος..
Όμως εκείνος ακούει μόνο εκείνη, γιατί του το’ χε υποσχεθεί : Μα και εκεί θα σε περιμένω.. Θα περιμένω στην ξύλινη ξώπορτα του κήπου, κοιτώντας σε να παίρνεις τη στροφή στον χωματόδρομο, κάτω από το σπίτι, καθώς θα επιστρέφεις από την παραλία με τα αρμυρίκια και τον βράχο που μοιάζει με λιοντάρι καθισμένο... Σε περιμένω παντού.
Όμως ο ήρωάς μας τρέμει γιατί άραγε; ....σ’ όλη τη ζωή του διαρκώς της υποσχόταν κι όλο την ξεγελούσε, τώρα τρέμει, τώρα που έπεσε το φως πάνω του τρέμει, τρέμει μήπως για μια φορά, για μια μοναδική φορά, την τελευταία ετούτη, την πιο κρίσιμη φορά η Χλόη να του ‘πε ψέματα.-
Ευγενία (Τζένη) Μακαριάδη
(μέλος της λέσχης ανάγνωσης Διόνυσος)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου